-A wasze "zdobycze"?
Powiedziałem i przeskanowałem pokemony towarzyszy pokedexem. W tym czasie zawróciłem również Chimchara do pokeballa.
Powrót, naprawdę świetnie się spisałeś, a nowe umiejętności potrenujemy później.
Czekałem na wynik obu skanów.

-Dobry pomysł. Potem potrenujemy z pokemonami, a teraz czas ruszać.
Powiedziałem i ruszyłem w kierunku miasta, aby nadać tempa naszemu marszowi. Jakie to niesamowite uczucie rozpocząć podróż i od razu złapać pokemona. A jeszcze do tego ruszyć w dalszą drogą z najlepszymi przyjaciółmi. Jak się pospieszymy to nie tylko się najemy, ale i potrenujemy i wyśpimy się bardzo dobrze. I tak pełen pozytywnych emocji, doznań i odczuć nadałem tempo naszej podróży.

-Chodźmy to sprawdzić.
Powiedziałem i postanowiłem poczekać na decyzję moich towarzyszy. Jednak miałem nadzieję, że zobaczymy co jest powodem tego zamieszania. Ciekawość mnie zżera, a do tego może być to coś pożytecznego. Powoli ruszyłem w kierunku tłumu.

Podchodzę bliżej i oglądam tabliczkę (czytam ewentualny napis). Zastanawia mnie co robi taka grupa ludzi wokół opuszczonego budynku. Przecież to dziwne i nienormalne. Trochę przestraszyłem się, bo to może okazać się niebezpieczne oraz ryzykowne, a przecież tego bym nie chciał. Jednak moja ciekawość jest większa. Bo może jednak się mylę? A może to coś interesującego, godnego uwagi i zapamiętania? Może ktoś potrzebuje pomocy, a tłum gapiów nie potrafi mu jej udzielić? Wszystko trzeba dokładnie zbadać.

Ostatnio edytowany przez Remik (2012-07-27 13:02:20)

O zgrozo! Czyli jednak moje przeczucia były słuszne! Przeklęty kościół... ale zaraz, jestem katolikiem, więc nie będę bał się jakiegoś kościoła, jeśli został przeklęty przez pokemona. Ciekawa historia, ale mnie nie wystraszy.
-No to jak? Wchodzimy do środka?
Rzuciłem w kierunku Dawn, bo byłem pewny, że zareaguje na to je Piplup. Jednak mam nadzieję, że wejdziemy tam wszyscy, w końcu to może być nasza pierwsza przygoda.

Wszedłem za nimi dokładnie podziwiając wnętrze i rozglądając się dookoła. To niezwykle ekscytujące doświadczenie. W końcu nasza przygoda nabiera tempa, rumieńców. Czas nadszedł, aby zobaczyć co to życie. Jeśli tak ma nas witać, to przynajmniej zapamiętamy ten dzień jeszcze lepiej niż było to w planach.

-Nie bój się. Wszystko będzie dobrze.
Powiedział cicho do Dawn i złapałem ją za rękę, aby poczuła się pewniej. Sam już chyba się nie bałem, w końcu to zew przygody, która woła nas głośno i wyraźnie. Ten dzień jest niezwykle atrakcyjny, takie wrażenia już na samym początku naszej podróży. Lepiej nie mogło nam się trafić. Natomiast słysząc dziwne dźwięki, moja ciekawość stanęła na pierwszym miejscu przysłaniając jednocześnie zdrowy rozsądek i strach. Powoli ruszyłem w głąb kościoła/bazyliki, aby sprawdzić co tam się dzieje.

-Może coś mu się stało. Może trzeba mu pomóc.
Powiedziałem i nie czekając ani chwili wyciągnąłem pokedex z kieszeni i przeskanowałem pokemona stojącego przede mną. W oczekiwaniu na wynik zastanawiałem się co może być nie tak, dlaczego wydaje z siebie tak dziwne dźwięki. Tutaj włączyła się moja troska i miłość do pokemonów. Przecież jeżeli ten pokemon wymaga pomocy, to trzeba dołożyć wszelkich starań, aby uwolnić go od wszelkich zmartwień. Trzeba uczyni go szczęśliwym, bo przecież każdy pokemon na to zasługuje.