Patrzyłam szeroko otwartymi oczami na niesamowity krajobraz. Nie zdawałam sobie sprawy w jak pięknym otoczeniu mieszkałam. W świetle tysiąca latarń region Unova wydawał się zupełnie inny niż ten, który pamiętam. Wąskie uliczki w dzień zasypane ludźmi, teraz były opustoszałe. Gdzieniegdzie dostrzegłam jeszcze jakiegoś człowieka ubranego w kurtkę, ale to były wyjątki. Przypomniało mi się, że jest środek nocy. Przytrzymując Oshawott’a ręką, żeby nie spadł, położyłam się na trawie i rozmyślając gdzie powinnam się w najbliższym czasie udać, spojrzałam w niebo. Może do Castelia City lub Mistralton City? Nie znałam swojej dokładnej lokalizacji, choć jedno było pewne. Gdziekolwiek nie pójdę będę szukana prze policję, którą zawiadomili rodzice. Moje przemyślenia przerwała ta dziwna melodia. Uniosłam lekko głowę i odwróciłam powoli w stronę, z której dochodził dźwięk.

Gdy zobaczyłam Ekans’a serce zabiło mi mocnej. Nie przepadałam bowiem za tego typu Pokémon’ami. Wszystkie węże budziły we mnie wstręt. W końcu kto lubi obślizgłe boa dusiciele? Byłam zła na siebie, że nie umiałam zlokalizować źródła muzyki. Kiedy melodia stała się głośniejsza i poczułam na szyi zadrapanie, otworzyłam szeroko usta. Bardzo się bałam, lecz wiedziałam, że nie mogę wykonywać żadnych, nagłych ruchów. Zacisnęłam mocno pięści i siedziałam nieruchomo. Jeżeli był to Ekans, możliwe, że ktoś sterował nim za pomocą tego dziwnego dźwięku. W mojej głowie trwała wojna niespokojnych myśli.

Gdy tajemniczy mężczyzna wycofał Ekans’a kamień spadł mi z serca. Kiedy zdawałam sobie sprawę, że cały czas mam otwarte usta, natychmiast je zamknęłam. Wydawało mi się trochę dziwne to, że jakiś badacz z podziemnego laboratorium obserwował mnie w środku nocy, a teraz prosi o przysługę. Zastanawiałam się jak mogłabym mu pomóc, przecież nie znam się zbytnio na tego typu pracach. Poza tym nie poznałam jeszcze szczegółów i dlaczego wyganiają ludzi za pomocą melodii? Na usta nasuwały mi się miliony pytań.
- Ah, dobrze…- zdołałam bąknąć. Na myśl przyszły mi jego słowa- „Ta melodia od lat wypędza stąd żółtodziobów i niedoszłych trenerów.” Czy uważa mnie za kolejnego ‘żółtodzioba’? Zacisnęłam mocno pięści. Odwróciłam się w stronę mężczyzny i dodałam lekko urażona- A dokładniej o co chodzi, nad czym pracujecie?

- Dobrze…- powiedziałam niepewnie i podniosłam się z ziemi. Próbowałam uspokoić Oshawott’a i wziąć go na ręce. Mnie samej wydawało się to trochę dziwne, ale postanowiłam zbadać całą tą sprawę. Dlaczego niby nikt nie może nas zobaczyć? To jakaś tajemnica czy coś? Mimo obaw postanowiłam udać się za nieznanym mężczyzną, było to pierwsze co przyszło mi na myśl…

Ostatnio edytowany przez Woopery (2012-07-29 13:57:54)

Nie mogłam uwierzyć w to co widzę. W pomieszczeniu mieszczącym się pod ziemią znajdowały się tysiące kieszonkowych potworków. Gdy zobaczyłam zadowolenie na ich mordkach, zapomniałam o wszystkich zmartwieniach. Miałam wrażenie, że cokolwiek tutaj robią, nie krzywdzą tych Pokémon’ów. Nigdy bym nie pomyślała, że istnieje tak ogromne laboratorium. Udałam się dalej za mężczyzną. Kiedy zniknął w parze wodnej, zatrzymałam się i przez chwile wpatrywałam w miejsce, w którym ostatni raz go widziałam. Gdy powrócił i podał mi jajko, wzięłam je do rąk. Ugięłam się nieco pod jego ciężarem, ponieważ wydawało mi się lżejsze.
- Macie tutaj naprawdę piękne laboratorium…- orzekłam chowając jajko Growlithe’go do plecaka- Obiecuję się nim/nią dobrze opiekować…
Na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Następnie sięgając po ekwipunek, włożyłam go także do bagażu i podziękowałam. Zarzuciłam „teczkę” na plecy i wstałam z ziemi. Poczęłam szukać wzrokiem Oshawott’a, którego postawiłam na ziemi przy wkładaniu rzeczy.